Autorką i choreografką przedstawienia ,,HOPPER 2020. JESTEM. Samotność zwana miastem” jest Ewa Staroń. Liderka Niezależnej Manufaktury Tanecznej, założycielka i prezeska Centrum Inicjatyw Artystycznych stworzyła spektakl zainspirowany twórczością Edwarda Hoppera. Obrazy Edwarda Hoppera – jednego z najbardziej znanych amerykańskich malarzy XX wieku – kojarzą się z zatrzymaniem chwili, z minimalizmem i milczeniem. Jego dzieła prowokują do stawiania pytań, wydobywania z nich skrytych opowieści. – […]

Scena: Małe mieszkanie w Nowym Jorku, na szczycie budynku z widokiem na Washington Square. Edward Hopper siedzi przy sztalugach, choć nie maluje. Josephine Nivison stoi przy oknie, wpatrzona w światła miasta. Jest noc. Cisza, przerywana tylko szumem miasta za oknem. Josephine:„Two Comedians”, co? Myślisz, że to dobry tytuł? Edward:Tak. W końcu to my. Zawsze na scenie, Jo. Nawet, gdy byliśmy sami. Josephine:A widownia? Obecna? Edward:Widownią będzie każdy, kto kiedykolwiek spojrzy

O, Ty, który widzisz to, czego nie ma,czwarty marca, pierwszy raz, ale nieraz.Zero. Jeden. Dwa. Trzy. W innym rytmie. KażdyCzas przestaje być, czy staje? Się. Snem31 marca – dwa tysiące trzysta jedenaście,co to znaczy? Dźwięki, pauzy, nie zatrzymują się?Trzydzieści trzy – nic już nie ma w tej ciszy. Czy oczy są otwarte? O, Ty, który wiesz, że nic nie wiesz,Dwadzieścia sześć tysięcy siedemset pięćdziesiąt dwa.nikt ich nie policzy, nikt nie zapamięta…Ciągłe mnożenie, pomnożone przez cienie.

straciłam babcię, jej głos cichy jak poranna mgła, co rozpływa się, zanim dotkniesz,straciłam zapach jej perfum, które unosiły się w powietrzu jak ciepło i troska,straciłam uścisk dłoni, ciepły i stanowczy,straciłam kubek ulubiony, ten z pęknięciem na brzegu, co zawsze łaskotało wargi,straciłam zegar tykający bez końca,straciłam parasol, zegarek i guzik,straciłam czas, bo przecież nic się nie działo, a jednak wszystko mijało,straciłam dni, które zlewały się w jeden długi szary